Obrażenia

Spięłam się i gotowe. Drugi rozdział. A raczej pierwszy, whatever.

Czy kiedykolwiek się zdarzyło, że absolwentka prawa na Harvardzie, zaraz po otrzymaniu dyplomu zakłada swoją własną kancelarię prawniczą? Tak i to tylko raz.

Owa kancelaria mieści się w centrum Nowego Jorku, w wielkim, pięćdziesięciopiętrowym wieżowcu. Do dyspozycji kancelarii są cztery piętra, każde z nich wielkie na kilkaset metrów kwadratowych. Bardzo trudno wynająć tę agencje. W żadnym wypadku nie jest droga. Po prostu – nie istnieje. Mianowicie: Ventus Wind, po skończeniu Harvardu postanowiła poświęcić się większej instytucji, niż bronienie niewinnych (lub czasem i winnych). Postanowiła przyłączyć się do prestiżowej agencji ochrony „VIP”, której celem jest wykonywanie zadań zlecanych przez bogaczy lub także łapanie przestępców. Dlatego też kancelaria prawnicza to bardzo dobra przykrywka.

Biegła przed siebie. Pięcioro mężczyzn goniło ją, na oślep strzelając przed siebie. Była w potrzasku – nie wiedziała gdzie iść dalej, straciła łączność z bazą, połowa ich ochrony (jak nie cała) goniła i śledziła jej poczynania po całym budynku. Jedyną rzeczą, która mogła ją teraz uratować – to chyba cud.

Inteligencja jest tą przyprawą, która z najpospolitszych rzeczy robi cuda.

Czerwony, luksusowy dywan w tym budynku ciągnął się w nieskończoność, coś podpowiadało jej, że prowadzi do wyjścia, jednak szybko odsunęła od siebie tę myśl. Chwilę temu zgubiła ogon, jednak zapewne nie na długo. Straciła łączność z bazą jakieś pięć godzin temu. Starczyło jej czasu na przeładowanie magazynku w drugim pistolecie, kiedy usłyszała strzały i zauważyła świeżą dziurę w ścianie tuż przed nią. Zdążyła się obrócić, gdy kolejny pocisk przeleciał 20 centymetrów od jej lewego ucha. Strzelała, biegnąc tyłem i próbując jakoś zgubić swoich oprawców. W lewym uchu usłyszała szmery – łączność powracała. Dochodziły do niej przerywane głosy, jakby wyrazy. Niezrozumiałe ale wyrazy. Dopiero teraz zrozumiała, że może wydostać się z tego bagna. Biegnąc, znalazła drzwi wejściowe. Przestano już do niej strzelać, tak jakby… to była pułapka! Jakby chcieli, żeby tam wbiegła, a tuż pod wejściem zastrzelą ją i odbiorą jej to po co przyszła. To sobie tego poszukają. Pomyślała, podtrzymując się na duchu.

Nie miała wyjścia. Uciekać dalej, lub zaryzykować i wybiec przez drzwi wejściowe. Decyzja musiała być podjęta szybko, bez zbędnych ceregieli czy zastanowień. Uczono jej tego. Szybkie i dobre decyzje, zawsze kończące się sukcesem bądź dotarciem do celu były jedną z ważnych rzeczy, które musiała umieć, żeby zostać agentką. No a poza tym, z zawodu jest prawnikiem. Szybka decyzja i już biegła w stronę drzwi. Czuła, że robi dobrze.

Szkło przegrało starcie z napierającym na nie ciałem, posypało się na miliony kawałeczków i bardzo mocno wbiło się w ciało agentki Wind. Czarny, lateksowy kostium w który była ubrana, porozcinał się, a krew wyprysła. Zacisnęła tylko pięści i biegła przed siebie. Dość spory odłamek wbił jej się w ramie, które w mgnieniu oka zrobiło się czerwone, a chodnik za agentką ozdabiały wzory takiego samego koloru. Było to nieodpowiedzialne, ale biegła przed siebie. Gdy zorientowała się, że nikt, ale to nikt za nią nie biegnie, zwolniła tępo, a potem ustała. Otaczały ją budynki i ludzie.
Ci drudzy przyglądali się jej z wielkim zdziwieniem, cicho rozmawiali, a ona stała. Czarne lamborghini nadjechało bardzo szybko i niespodziewanie. Ventus zdążyła jedynie lekko podskoczyć , kiedy z całym impetem wjechało w nią. Zrobiła to za wolno i w efekcie, maska tego luksusowego auta uderzyła w nogi agentki. Upadła twarzą na maskę, a kobieta która siedziała w środku, wystraszona wpatrywała się w swoją „ofiarę”.

- Wezwijcie pogotowie i policję! – ktoś z dużego już tłumu gapiów krzyknął.

NIE! Pomyślała i wiedziała już wtedy, że jeżeli nie wstanie i nie wylegitymuje się, że jest kimś „z góry” to wezwą policję, a potem zacznie się śledztwo i pieprzenie o niczym. A tak nie może się stać, za nic – utraciła by prace i reputacje. Najpierw podniosła jedną, a potem drugą rękę, by przejść na „czworaka” a potem wstać. Wyjęła z kieszeni kostiumu swój identyfikator, podniosła go na wysokość głowy i powoli, z wielkim bólem, podeszła do tłumu.

- Rozejść się! A jeżeli ktoś spróbuje wezwać policję lub inną służbę, sprawię, że każde wasze choć najmniejsze przestępstwo wyjdzie na jaw, a za samo nie płacenie podatków nie wyjdziecie z więzienia przez następne czterdzieści lat. Ale to już!

Podziałało. Ludzie zaczęli się rozchodzić, a ci którzy rzeczywiście mieli coś na sumieniu, zaczęli się szybko oddalać w połowie zdania. W końcu, nikt nie zadziera z osobom, która się przy nich legitymuje. Tylko że, kto powiedział, że ta „legitymacja” jest prawdziwa? A może to było tylko prawo jazdy? Nigdy nic nie wiadomo.

***

Przyłożyła rękę do skanera, który identyfikował jej linie papilarne w celu zgodności. Gdy szybka, na której ją położyła zrobiła się zielona, podeszła bliżej potężnych drzwi i przyłożyła oko do czytnika. Bezbarwne światło zaczęło skanować jej siatkówkę, sprawdzając przy tym, czy osoba która chce się dostać do agencji jest tym, za kogo się podaje. Kolejne zabezpieczenie – hasło, które brzmiało orange oraz jeszcze jedno zabezpieczenie: klucz dostępu. Wielkie drzwi rozstąpiły się, ukazując małe pomieszczenie – windę. Kliknęła piętro trzydzieste równocześnie z pojawieniem się szefa na jednej ze ścian windy.

– Agentko Wind – przywitał się, charakterystycznym dla niego skinieniem głowy
i podniesieniem jednej brwi.

– Hugh – bez zbędnych ceregieli przywitała się z przełożonym i wyszła z windy. Żelazny człowiek – bo tak go nazywano, wyszedł jej naprzeciw, by sprowadzić ją schodami w dół i dopiero wtedy zacząć ją opieprzać za to co zrobiła. Nie obchodziło go teraz to, że jego najlepsza agentka jest ranna, jej ochronny kombinezon jest dziurawy i cały w lepkiej, jeszcze ciepłej mazi, jej nogi posiniaczone od auta, a w rany zapewne wdało się zakażenie.

– Brak dyscypliny, lekceważenie przełożonego, prawie zawalona akcja. Wind, nie chciałem tego robić, ale... nie zostawiasz mi wyboru. – Urwał swoją wypowiedź, jakby się jeszcze zastanawiał, jakby nie był pewny. W jej głowie trwała bitwa. Jedna strona domagała się zwolnienia, sama nie wie dlaczego, ale tak było. A druga tak bardzo tego nie chciała – Wind, po prostu bierzesz sobie wolne.

Mów szeptem, jeśli mówisz o miłości tajnych sprawach.

– Wolne? Tylko tyle? – prychnęła. – Myślałam, że mnie zwolnisz! – powiedziała i zaczęła się histerycznie śmiać. Z wolna dość niepokojący śmiech zmienił się w łkanie, a łkanie w płacz. Wciąż śmiech gdzieś przedzierał się przez ataki płaczu, ale było go mało. Po prostu to ją wykończyło. Była ranna, nie miała siły na nic, była głodna. – Mam wolne! – śmiała się, opierając się o ścianę i zjeżdżając po niej, by usiąść. – Słyszycie? Mam wolne!

Próba przywrócenia Ventus do odpowiedniego wyglądu zakończyła się nie mniej oczekiwanym sukcesem. Puder zakrył siniaki na twarzy i dłoniach, ranę na przedramieniu zakryto rękawem sukienki, stłuczenia na nogach zakryły czarne zakolanówki. Najtrudniej jednak było jej ustać w szpilkach, gdyż to tak niemiłosiernie ją bolało, że już wolała się narazić na wielki gniew swojej mamy i przyjść do domu w glanach. Szybko jednak odrzuciła od siebie myśl, ponieważ glany nosiła tylko wtedy, kiedy miała zły dzień – a dziś nikt niczego nie może podejrzewać.

Wsiadła do wozu i już po godzinie z hakiem wjechała na parking Białego Domu. Przywitała się z ochroniarzami, przybiła z nimi tak zwaną „piątkę” i skierowała się od razu do salonu, gdzie miała nadzieję znaleźć rodziców. Nie trafiła jednak na nich. Jedna sprzątacza twierdziła, że wyszli gdzieś, zaś druga, że urządzili grilla. Wciąż nie wiedząc co zrobić, Ventus skierowała się do kuchni. Idąc przez salon, mimowolnie spojrzała przez okno i zauważyła całą swoją rodzinkę siedzącą przy stole i zajadającą się kiełbaskami. Ruszyła w ich stronę i już po chwili stała kilka metrów od stołu.

– Dzień dobry! – przywitała się. – Cześć mamuś, hej tato, postanowiłam, że wpadnę do Was na kilka dni, ale chyba wybrałam sobie zły moment. – powiedziała, drapiąc się po głowie z zakłopotania.

Było jej dziwnie przyjść do domu w którym praktycznie się wychowała i zastać rodzinę przy stole. Taki niecodzienny widok. Jeszcze niedawno mieszkała tu razem z nimi, każdy posiłek jadali razem. Potem, po zakończeniu szkoły postanowiła się wyprowadzić. Pośrednim powodem było również to, że nie chciała narażać ich na niebezpieczeństwo. Dlatego też wynajęła sobie apartament w centrum NY, blisko do pracy a zarazem niedaleko rodziców. Dopiero teraz odczuła brak rodzinnej atmosfery, wspólnych posiłków czy podróży po Ameryce. Uderzyło to w nią z dużą siłą – a przecież jeszcze przed chwilą wyglądała jak stado nieszczęść.

– Ależ skądże, kochanie, to również twój dom. – Pan Wind, jak przystało na gospodarza, wstał i przedstawił jej swoich gości. – Kochanie, poznaj proszę pana Toma Browna, mojego starego przyjaciela, oraz jego żonę, Anastasie Brown. – Mówiąc to wskazywał ruchem dłoni poszczególne osoby. – A to, moi drodzy moja jedyna córka Ventus.

– Oh, proszę na mnie mówić Ven – machnęła ręką, znowu zawstydzona brzmieniem swojego imienia. – Om, ups, przepraszam za ten ton głosu – skarciła się w myślach. Zajęła wolne miejsce przy stole i nalała sobie soku. – Swoją drogą, przepraszam bardzo za to pytanie, ale czym się pan zajmuje?

Znana była z braku jakichkolwiek barier i mówienia co myśli o wszystkim „prosto z mostu”. Nikt nie miał jej tego za złe, wręcz przeciwnie – to był taki jakby znak rozpoznawczy (no prócz imienia, oczywiście). Była to dobra cecha, bardzo pomocna w jej życiu. Gdy ktoś zaczął w jej towarzystwie mówić o niej „na ucho”, wtedy ona po prostu mówiła mu, że wszystko co z nią związane powinno być mówione na forum i, że nie ma niczego do ukrycia. Dlatego ludzie potrafili jej zaufać. Mówiła to co myśli, bez zbędnych bajerów i to bardzo podobało się innym.

– Ventus! – skarciła ją mama, przybierając ton nieznoszący sprzeciwu.

– Ależ nie, Victoria, spokojnie. Nic się nie stało. Dobrze, że młoda pyta, jest przecież poniekąd prawnikiem, prawda?

– Poniekąd? – Ven, poczuła, że to miało ją urazić i przybrała minę obrażonego dziecka.

– Jesteś przecież niespełna dwudziestolatką, założyłaś swoją agencję, ale pracujesz tam jak na aplikacji, prawda? Dlatego powiedziałem poniekąd.

– Może być prawnikiem, albo nim nie być. Nie ma czegoś takiego jak – prychnęła – poniekąd.

– Tato, a czy ja jestem poniekąd lekarzem? Nie? Ale przecież o ile się nie mylę, jestem w tym samym wieku co Ventus. Ale czy jestem poniekąd lekarzem? Nazywasz mnie dojrzałym lekarzem, skąd ta krytyczna zmiana?

W trakcie rozmowy przybył jeszcze jeden gość dzisiejszego przyjęcia w ogrodzie prezydenta. Był wysoki, szczupły i wysportowany. Jego blond włosy wyglądały jakby dopiero co się umył i nawet ich nie czesał. Luźna, biała koszulka z dekoltem w serek opinała jego mięśnie, a ciemnoniebieskie jeansy pasowały idealnie kolorem do oczu nieznajomego. Szedł w ich stronę wolno, patrzył prosto przed siebie. Pierwsze wrażenie, które dopadło Ventus było niemiłe. Wydawało jej się, że człowiek który właśnie zmierza w jej kierunku jest narcystycznie usposobiony i choć dobrze patrzy mu z oczu, Ven czuje, że nie pójdzie jej z nim tak łatwo.

Podszedł do niej, ujął jej dłoń i przystawił sobie do ust. Prawdziwy gentlemen.

– Nazywam się Derek Brown. A ty zapewne jesteś ta zjawiskowa Ventus Wind? Racz mi wybaczyć za zachowanie mojego ojca, to dość niestosowne by mówić takie rzeczy tak dobremu adwokatowi. Mój przyjaciel korzystał z usług twojej agencji, oczywiście wygrał po dwóch rozprawach. - mówiąc to, zdążył usiąść, rozgościć się i nalać sobie herbaty, kiedy inni zebrani tylko patrzyli na niego zdziwieni.

– Witaj Derek – jak przystało, pierwszy głos zabrał tata agentki – widzę, że się już rozgościłeś, więc nie zostaje mi nic innego jak życzyć ci smacznego.

– Bardzo dziękuję – odpowiedział mu od razu i spojrzał na swojego tatę, który dosłownie kipiał ze złości. – Tato? Coś nie tak? – uśmiechnął się, gdy Ventus ze śmiechu prawie nie zakrztusiła się herbatą.

– Swoją drogą Ventus, mogłabyś przynieść z salonu moje najlepsze strzelby? Chciałbym pokazać je Tom'owi, planujemy wybrać się na polowanie.

– Czy to muszę być akurat ja? – bała się, że nie zdoła ich udźwignąć. Strzelby które posiada jej tata, mają to do siebie, że nie ważą mniej niż 15 kilogramów. Nigdy nie robiła sobie z tego problemu, przenieść kawałek dwie lub trzy takie okazy, ale teraz, gdy ledwo trzymała się na szpilkach to było wręcz niemożliwe. – Nie możesz, tato, poprosić o to jednego z twoich goryli? Są silniejsi ode mnie, na pewno przyniosą jej tu szybciej. - Próbowała się jakoś wykręcić z tej sytuacji.

– Ventus! Ile razy mam ci powtarzać, że ci moi, jak ich nazwałaś, goryle, chronią mnie i również ciebie, przed terrorystami. A teraz rusz się i przynieś te strzelby!

Była w potrzasku, dobrze o tym wiedziała. Teraz, gdy jej tata przybrał lodowaty ton głosu nie mogła się przeciwstawić. Wstała od stołu i skierowała się w kierunku salonu. Tuż nad kominkiem wisiały cztery strzelby, a dwie z nich musi przetransportować z powrotem do ogrodu. Po kolei, najpierw jedną potem drugą strzelbę zdjęła znad kominka, położyła na sofie, a potem zgarnęła na ręce. Ból był nie do opisania, wszystkie mięśnie błagały o chwilę odpoczynku, a nim zdążyła przejść od sofy do okna tarasowego, prawie trzy razy leżała na ziemi przygnieciona tymi bydlakami. Nie pozostaje jej nic innego jak zawziąć się i dojść do stołów.